Pasmo Suntar-Chajata stanowi przedłużenie Gór Wierchojańskich w kierunku południowo wschodnim i otacza od południowego zachodu Wyżynę Ojmiakońską. Na południowym-wschodzie graniczy z Górami Czerskiego. Długość pasma to około 450 km. i stanowi ono dział wodny między zlewiskami Morza Wschodniosyberyjskiego i Morza Ochockiego (oddziela zlewnię rzeki Indygirki na północnym-wschodzie od zlewni rzeki Ałdan i innych rzek uchodzących do Morza Ochockiego). Najwyższym szczytem jest Mus-Chaja (2959 m n.p.m.).
W czasie mojej pierwszej podróży po Syberii a raczej na Północ (Siewier) jak nazywają Rosjanie tą część kontynentu dotarłem do Jakucka, przepłynąłem Leną i Audanem do Chandygi skąd autostopem czyli w tym przypadku na początku czarną wołgą (kierowca puszczał cały czas piosenki Wysockiego) a potem już kamazem (wołga dotarła do ostatniej wioski na drodze) dotarłem drogą kołymską do Magadanu. Droga ta wiodła właśnie między innymi przez pasmo Suntar Chajata (nazwa pochodzi od rzeki Suntar)i obiecałem sobie, że muszę tam wrócić. Taka też okazja pojawiła się trzy lata później i tym razem właśnie Mus-Chaja była celem mojej około 140 kilometrówej wędrówki. Po siedmiu dniach dosyć już wyczerpany rozbiłem namiot dzień drogi do szczytu ale z powodu zmęczenia i kolejnych siedmiu dni, które miałem przeznaczone na powrót inną drogą zdecydowałem się odpocząć jeden dzień i nie wchodzić na lodowce i szczyt. W czasie całej drogi przez tajgę schudłem 15 kilogramów. Tyle tytułem wstępu, Zapraszam do obejrzenia zdjęć 🙂 oraz do przeczytania relacji z wyprawy.
Jakucja 
